Cukrzyca to niestety dosyć popularna choroba wśród psiaków i do tego bardzo niebezpieczna. Choć są rasy zdecydowanie bardziej narażone na to schorzenie, problem z cukrzycą może mieć każdy kudłacz, zwłaszcza suczki. Cukrzyca w początkowej fazie jest często mylona z innymi chorobami, przede wszystkim z tymi, które dotyczą pęcherza moczowego i nerek. Dokładne badania i przede wszystkim wizyta u specjalisty rozwieją nasze wątpliwości. Jak w przypadku każdej choroby, o wiele łatwiej jest leczyć psiaka na wczesnym etapie cukrzycy, niż w jej zaawansowanych stadium. Oczywiście najlepiej jest zapobiegać. Chociaż cukrzyca u psów ma nade wszystko podłoże genetyczne (z tym nie damy rady nic zrobić), możemy jak najbardziej podjąć kroki osłaniające naszego pupila przed tą chorobą.

 

 

Cukrzyca należy do tych chorób, które dają od początku wyraźne objawy, w przeciwieństwie do na przykład podstępnie rozwijającej się boreliozy. Problem jednak jest taki, że mało który właściciel kojarzy od razu, że konkretne symptomy wskazują właśnie na cukrzycę, a nie inne dolegliwości. W pierwszej fazie cukrzycy zwierzaki często tracą na wadze, co w żaden sposób nie jest związane z brakiem apetytu. Wielu z nas może jednak pomyśleć, że to objaw wskazujący na obecność pasożytów w ciele kudłacza albo, co gorsza, zmian nowotworowych. Dlatego tak ważne jest, aby uważnie obserwować pupila i oczywiście możliwie szybko zgłosić się z nim do weterynarza. Jakie jeszcze objawy daje cukrzyca? Zazwyczaj psiak zaczyna o wiele więcej pić, jakby ciągle nie mógł ugasić pragnienia. To bardzo znaczący sygnał, że możemy mieć do czynienia właśnie z tą chorobą! Częstemu piciu towarzyszą zwykle także kłopoty z oddawaniem moczu: psiak musi siusiać o wiele częściej niż normalnie i czasem nie jest w stanie wytrzymać do spaceru, co skutkuje kałużami w domu. W żadnym wypadku nie krzyczmy na zwierzaka i nie stosujmy żadnych kar. Czworonóg naprawdę nie robi tego specjalnie. Chociaż kłopoty z oddawaniem moczu wskazują zazwyczaj na choroby właśnie układu moczowego, to połączone z nadmiernym piciem wody stanowią znak alarmujący, że mamy do czynienia z cukrzycą. Jak najszybciej zabierzmy psiaka do specjalisty. Już samo badanie krwi wiele pokaże.

 

Choć cukrzyca u kudłaczy ma podłoże genetyczne, możemy sprawić, że mimo wszystko nasz pupil będzie w grupie mniejszego ryzyka. W jaki sposób to zrobić? Po pierwsze, bardzo ważna jest odpowiednia dieta. Pożywienie powinno zawierać spore ilości białka. Najcenniejsze jest oczywiście to pochodzenia zwierzęcego, a najwięcej znajdziemy go w mięsie. Warto pomyśleć też o karmach bezzbożowych. Ograniczyć należy z kolei tłuszcze. Zbyt duża ich ilość w organizmie (chodzi przede wszystkim o niezdrowe, nasycone kwasy tłuszczowe) może bardzo źle wpływać na cały układ pokarmowy, a tym na trzustkę, a to właśnie ten organ jest odpowiedzialny za wydzielanie odpowiedniej ilości insuliny do krwi. Bardzo mocno należy też ograniczyć węglowodany. Przyda się natomiast błonnik, który w dużych ilościach znajdziemy w warzywach. Drugim elementem prewencji cukrzycowej jest codzienna aktywność fizyczna. Ruch poprawia krążenie, wspomaga metabolizm, utrzymuje organizm w dobrej kondycji oraz przyspiesza spalanie tłuszczu. Ruch ma też wpływ właśnie na regulację cukru we krwi. Regularne spacery to nie tylko obowiązek, ale też przyjemność. Szalona zabawa, bieganie i aportowanie sprawią mnóstwo radości kudłaczowi oraz utrzymają jego organizm w doskonałej formie na lata. Trzecim ważnym czynnikiem przy zapobieganiu pojawieniu się cukrzycy jest kontrola (do pewnego stopnia) nad układem hormonalnym zwierzaka. Oznacza to kastrację, przede wszystkim w przypadku suczek, których cykle hormonalne są bardzo mocno połączone z produkcją insuliny.

 

Pamiętajmy również, że stan psiej psychiki również nie jest bez znaczenia, jeżeli chodzi o większą zachorowalność na wiele przypadłości, także na cukrzycę. Długotrwały stras rujnuje organizm, dlatego tak ważne jest, aby psiak czuł się w naszym domu bezpiecznie i aby wiedział, że jest bardzo kochany. Jeśli zwierzak zmaga się z jakimś lękami, zawsze możemy poprosić o pomoc zoopsychologa.
 

 

Tekst: Magdalena Dolata

Zdjęcie: Fotolia.pl