Pasożytem wywołującym świerzb u psa jest tzw. świerzbowiec drążący. Po przedostaniu się na skórę zwierzęcia pasożyt przez pewien czas rozmnaża się na jej powierzchni. Następnie samice świerzbowców wnikają do naskórka, by tam odżywiać się jego złuszczonymi fragmentami. Po powrocie na wierzchnią warstwę skóry składają jaja, z których po około trzech tygodniach wykluwają się larwy. Przenikanie pasożytów w głąb skóry powoduje stopniowe uszkadzanie jej warstw oraz pojawianie się zmian skórnych, obejmujących przeważnie okolice głowy, brzucha, klatki piersiowej, kończyn oraz pleców.

 

 

Na atak świerzbowca najbardziej narażone są psy przetrzymywane w złych warunkach lub w dużych grupach, czyli na przykład w schroniskach. Pamiętajmy jednak, że świerzb bynajmniej nie jest przypadłością spotykaną wyłącznie u psów bezpańskich czy wyjątkowo zaniedbanych. Nasz kanapowy ulubieniec też może się zarazić i to w bardzo prosty sposób. Do zakażenia dochodzi poprzez kontakt z innym chorym osobnikiem, a warto wiedzieć, że może być nim nie tylko pies, ale również kot albo lis. Pies może zarazić się świerzbem również w lecznicy weterynaryjnej lub hotelu dla zwierząt o niskim standardzie. Złe warunki sanitarne sprzyjają rozprzestrzenianiu się świerzbowca, warto więc sprawdzać miejsca, do których posyłamy naszego pupila.
 

 

Pierwszymi objawami świerzbu u psa są zmiany skórne w postaci zaczerwienień, wykwitów i niewielkich wyłysień w okolicach oczu, uszu oraz warg. Na ciele psa pojawiają się niewielkie grudki i rany, powodujące uporczywe pieczenie oraz świąd. Pies staje się niespokojny, nieustannie się drapie i wygryza sobie sierść w zainfekowanych okolicach. Z czasem objawy te nasilają się, a choroba przyjmuje postać przewlekłą. Zmiany skórne rozprzestrzeniają się na kolejne obszary ciała, zwłaszcza te skąpo owłosione, czyli pachwiny, brzuch oraz pachy. Zmianom tym często towarzyszy silna infekcja oraz stan zapalny, którego objawami są wypadanie sierści, powstawanie ran oraz dużych rumieni na skórze.

 

Świerzb jest niezwykle groźną chorobą, której nie wolno bagatelizować. Rozwój choroby prowadzi do wtórnych zakażeń bakteryjnych oraz ropnego zapalenia skóry, powodującego przykry zapach sączący się z otwartych, ropiejących ran. Pod wpływem tak silnej infekcji zwierzę staje się osłabione, apatyczne, traci apetyt oraz masę ciała. Nieleczona choroba prowadzi do silnego wyniszczenia organizmu czworonoga, a w sytuacjach skrajnych nawet do jego śmierci.

 

Jeśli zauważymy u pupila jakiekolwiek niepokojące objawy mogące świadczyć o zarażeniu świerzbem, powinniśmy jak najszybciej zgłosić się z nim do weterynarza. Specjalista podejmie decyzję o właściwym sposobie leczenia. Podstawowa terapia polega na wprowadzaniu roztworu leczniczego to tkanki podskórnej zwierzęcia. Preparat ten aplikuje się poprzez iniekcję, czyli za pomocą specjalnej igły. Metodę tę uważa się za najskuteczniejszą, niestety nie wszystkie psy dobrze reagują na zastrzyki. Niektóre czworonogi robią się agresywne już na sam widok igły. Dobrą alternatywę stanowią więc tabletki przeciwświerzbowe, które można rozdrobnić i podać psu razem z jedzeniem. W zaawansowanych stadiach choroby niezbędna jest także antybiotykoterapia, trwająca nawet przez kilka tygodni. 

 

 

Przez cały okres leczenia należy szczególnie dbać o higienę i czystość zwierzęcia oraz jego otoczenia. Sierść pupila powinna zostać krótko przystrzyżona, ponieważ długie, gęste futro hamuje dostęp powietrza, co sprzyja odparzeniom i utrudnia leczenie. Na skórę zwierzęcia warto aplikować również specjalne preparaty w postaci szamponów lub sprayów, które oczyszczają naskórek i powstrzymują nawrót choroby. Pamiętajmy także o odświeżeniu legowiska czworonoga, dywanów, tapicerek oraz wszystkich powierzchni, z którymi pies miał kontakt. Warto odkazić również wszystkie przybory do pielęgnacji sierści, takie jak szczotki czy grzebienie.
 

 

Tekst: Angelika Podgajna

Zdjęcie: Fotolia.pl